Çrregullimet mentale llogariten si 4/10 e shkaktarëve kryesorë të paaftësisë në gjithë botën. Për më shumë, shëndeti mental është një nga veçoritë e lëna anash, të cilin asnjë vend nuk e konsideron si të nevojshëm për të vepruar pa ekzistuar rreziku emergjent.

Në emergjencë, raporti i njerëzve me çrregullime mentale (siç janë psikozat, anksioziteti dhe çrregullimet e lidhura me stresin) planifikohet të jetë 1% më i lartë, transmeton Telegrafi.

Njerëzit me çrregullime mendore janë në veçanti të lëndueshëm. Një çrregullim ekzistues mund të përkeqësohet nga ngjarjet stresuese, nga mungesa e furnizimit me barna dhe nga mungesa e mbështetjes sociale që më herët i ka përkrahur këta njerëz.

Provat tradicionale për t’i mjekuar me “shërues shpirtërorë”, nuk do të kenë sukses. Pacientët në përkujdesje institucionale mund të lihen anash nga stafi dhe vetë institucioni.

Personat me sëmundje mentale nuk mund ta kuptojnë rrezikun e të qëndruarit me të afërmit, ose ata mund të braktisen nga familjet e tyre dhe komuniteti. Turpi, po ashtu, mund të bëjë familjarët që të fshehin një anëtar të familjes që mund të jetë mentalisht i sëmurë, kështu që individi nuk është në gjendje të vendos për vetveten. Në këtë mënyrë, mbetet pa kujdes adekuat, në mungesë të barnave dhe stafit profesional.

Ndërhyrjet e shoqërisë për njerëzit me sëmundje mendore, përfshijnë testimet e shërbimeve ekzistuese dhe gjetjen e atyre të nevojshme; krijimi i një marrëdhënie me mjekët dhe lehtësimi i përdorimit të metodave tradicionale shëruese; sigurimi i barnave psikotrope; nxitja e trajnimit të shpejtë të stafit për mbikëqyrje intensive; si dhe krijimi i një shërbimi që do të shmangte formimin e shërbimeve paralele.

Shërbimi duhet të zhvillojë ndërhyrje themelore biologjike dhe psikosociale për të lehtësuar simptomat dhe të rikthejë funksionimin; të edukojë dhe mbështesë kujdestarët ekzistues; të punojë me strukturat lokale dhe grupet për të pamundësuar fshehjen e ndonjë të sëmuri mendor dhe të bashkëpunojë me shërbimet shëndetësore dhe autoritetet për të krijuar një kujdes të qëndrueshëm.

Njerëzit që përjetojnë ndonjë konflikt ose fatkeqësi ndihmohen kryesisht nga ndërhyrjet sociale që merren me nevojat e tyre bazike dhe iu mundësojnë atyre që të jetojnë jetën e vet. Këto intervenime, duhen po ashtu, të përmbajnë mbështetjen humane dhe profesionale për personat me çrregullime mentale.

Ky afrim “i shenjtë”, kërkon një përgjigje integruese, të shumë sektorëve, përkundër fragmentimit të kujdesit siç ndodh në shumicën e rasteve. /Telegrafi/